Nasze Kongo

Między końcem wakacji a ósmą klasą wizyta w teatrze. Nie będę reklamować, bo spektakl reklamy nie potrzebuje. Siedzieliśmy na widowni Teatr Capitol mniej lub bardziej ukradkiem ocierając łzy już od początku trwania sztuki. Bo o czym ona jest jak nie o minionych lub obecnych problemach nas wszystkich? O próbie zaistnienia, o byciu niezauważanym, o przybieraniu maski, o podłościach i krzywdach, które wyrządzamy innym oraz sobie, pragnąc akceptacji. O potrzebie patrzenia na drugiego człowieka jak na człowieka właśnie. I na młodzież jak na młodzież.

Wrzesień to również miesiąc powrotów do szkół tysięcy dzieci i młodzieży po długim leczeniu przeciwnowotworowym. Kilka lat temu Renata na pytanie, co czuje przed powrotem do swojej szkoły odpowiedziała:

- Trochę się boję a trochę nie. Wracam i to jest dobre, ale boję się tego, jak będzie.

Z perspektywy czasu widzimy, że to była najwłaściwsza odpowiedź, jaką mogliśmy uzyskać. Powrót do szkoły wywołuje u rodziców i dzieci po terapii mnóstwo obaw, ale wszyscy żywimy przekonanie, że szkoła jest miejscem dającym realne poczucie powrotu do normalności. Po kilkunastu miesiącach, nawet kilku latach piekielnej walki zataczają koło i na nowo zaczynają przerwany etap szkolny.

Kilka lat temu wystartowała kampania edukacyjna Fundacja Pomocy Dzieciom z Chorobą Nowotworową ilustrująca lęki i obawy, z jakimi mierzą się dzieciaki wracające do szkół. "Wciąż jestem tym, kim byłem” – to stwierdzenie powoduje, że ciarki przechodzą po grzbiecie, jeśli tylko choć raz twoje dziecko doświadczyło odrzucenia czy wykluczenia.

"Kongo" to trafiony wybór przed powrotem w szkolne mury. Kampania #wciazjestemtymkimbylem to dwie niezwykle poruszające animacje, kierujące uwagę na to, jak ważną rolę w powrocie do życia po leczeniu pełnią przyjaciele, znajomi, koledzy ze szkoły.