o cierpliwości

Sylwester. Odświeżona wychodzę z łazienki. Cierpliwie czekam, aż dwóch domowych samców pochwali się swoim wcześniejszym dialogiem. Ponoć mam stępiały słuch, czytaj: jestem stępiała. Dobrze, że Renata przypomina, że tatuś wcale nie jest prosty. Raczej trudny.

Daję panom rzecz jasna szansę na milczenie, ale brną uparcie ku czarnej dziurze. Niech brną. Najwyżej same z Renią zjemy tę serową pizzę z gruszką, którą niedawno wstawiłam do piekarnika. Nawet za cenę zamieszkania w łazience w wyniku przejedzenia. W końcu po co gadom dostęp do WC... Ćwiczenie cierpliwości wzmacnia charakter.

Gdy tak samce Ω przerzucają się pomysłami, Renata usiłuje coś powiedzieć. Przerywam niesforny bełkot, żeby dopuścić Trutkę do głosu, na co ze stoickim spokojem odpowiada:

- Trudno, poczekam.

I czeka. Widać Renata ma taki plan na nadchodzący rok. Ja chwilowo mam inne postanowienie. Nieco rude, ale też wymagające cierpliwości: nie stępieć do reszty. Może się zemścić. Choć trochę. Przypomnieć się w odpowiednim momencie.