Poczekalnia

- Przepraszam, pani tutaj? - pyta sympatyczny pan taszczący za sobą syna.

- Tak.

- Panie już są w gabinecie?

- Tak, przyszły - odpowiadam.

Po dziesięciu minutach pan ponownie pyta:

- Kogoś przyjmują?

- Nie, przygotowują się.

- To trzeba czekać - stwierdza pan i siada na krześle.

Nie mija dwie minuty, gdy przybywa pani z kilkuletnim synem:

- Przepraszam, państwo tu czekają?

- Tak - odpowiadamy.

- A już ktoś jest?

- Są panie.

- A, to trzeba czekać - stwierdza pani i para zajmuje kolejne miejsca.

Tuż po chwili przychodzi następna mama ze swoją pociechą i zaczyna ten sam zestaw pytań. Na koniec siada i rzuca:

- To trzeba czekać.

W ciągu kwadransa wszystkie miejsca siedzące zostają zajęte przez dzieci i ich rodziców. Każdy trwa w oczekiwaniu.

Czekamy. Na czekaniu prawdopodobnie opiera się nasz system lecznictwa. Może znudzona choroba sobie pójdzie, gdy trochę poczeka.

W sumie sprawnie poszło nam to czekanie.

Teraz czekamy na wyniki.